Az önce asla görmek istemeyeceğim tarzdan bir haberi gördüm ve bununla ilgili bir yazı hazırlamaya karar verdim. Geçmişe duyulan öfke ve hasretin yoğun yaşanabileceği bu yazımda belki siz de kendi hissiyatlarınızın bir benzerine rastlayabilirsiniz.
OKC yönetimi Melo ile yollarını ayıracağını açıklamış. Buyrun bir de buradan yakın. OKC ile anlaştığı gün çevremdeki insanlara OKC’ye gram faydası olmayacağını ve hatta sezon sonu bile ayrılabileceğini söylemiştim. Yine yanılmadım, haklı gururu içerisindeyim bu sefer. Carmelo gerçekten ama gerçekten eşi benzi zor bulunabilecek tarzdan bir yetenek. Uzun zamandır NBA’e yeni adım atan oyuncular arasında ona benzetilen veya potansiyel olarak görülen bir isim hatırlamıyorum. Çünkü kendisi gerçekten farklı bir oyun karakterine sahip. Topu kullanmayı çok seven, genellikle her şeyini hücuma verip zor ve önemli zamanlarda savunmasını konuşturan, clutch time’larda gözlerin ilk aradığı ve şutuna yüksek derecede güvenildiği bir oyuncu kendisi. Onu Denver’da uzun süre izleme şansına sahip olduk. Bazen keşke orada kalsaydı da bizi o muhteşem oyunundan mahrum bırakmasaydı diyorum. Denver’da Iverson’la beraber muazzam bir duo olma yolunda ilerlerken bir de hiç beklenmedik JR Smith katkısını sırtlarına alınca korkulacak seviyede bir takım haline gelmişlerdi. Onlara o formayı ve Melo’ya 15 numarayı yakıştırdığımdan belki de bu kadar hasret dolu konuşuyorum. O günleri yeniden izledikçe NBA’in daha güzel ve heyecan verici bir organizasyon olduğu kanısına varmamak için hiçbir sebep bulamıyorum.
Gelelim beni derinden yaralayan NYK dönemine. Melo, Brooklyn doğumlu bir basketbolcu. Orada doğup büyüyen her çocuğun hayalidir bir gün Madison Square Garden’da Knicks formasıyla basketbol oynamak. Uzun binalı ve bol ağaçlı yerlerin aralarında basketbol oynamanın tadıyla zamanı gelince Rucker Park’ta yeteneğini herkese sergilemek bir yana dursun; MSG’de oynamak kelimelerle ifade edilemeyecek hatta dünya üzerinde isteseniz de parayla satın alamayacağınız bir duygudur. Bunu yaşayan biri olarak söylemeyi elbette isterdim fakat bu cümleleri New York doğumlu birden fazla basketbolcudan ve rapperdan duyma şansım oldu. 2011 yılında Carmelo NYK ile imzaladığında “Carmelo AnthoNY” şeklinde hazırlanan billboard’lar şehri süslemişti. Hatta onlardan birini tüm sosyal medya hesaplarımda duvar kağıdı olarak kullanmıştım. Telefonuma duvar kağıdı yapmışlığım da oldu. En sevdiğim takıma ve şehre, o şehirde doğup büyüyen bir süperstar katılmıştı. Nasıl mutlu olmayayım? İlerleyen zamanda da şöyle bir kadro oluştu, dün gibi aklımda; Jason Kidd, Iman Shumpert, Melo, Amare Stoudemire ve Tyson Chandler. “Allah’ım şu kadroya bakın kim yenebilir bunları kim?” diye geziyordum okulda, salonda, sahada ve her yerde. 2K11 ve 12 oynarken aldığım tek takımdı NYK. Yıllar geçti, kadro değişti, koç değişti hatta GM bile değişti. Efsane coach Phil Jackson kulübün başına geldi. Coach Jeff Hornacek ile Melo bu ağırlığı kaldıramadı ve ikisi de ayrılığın eşiğine gelmişken ani bir kararla Phil Jackson kulübü terk etti. NYK’te vadesinin dolduğunu anlayan Melo’da her oyuncu gibi “Big3 yaparız belki şampiyon oluruz” diyerek OKC yolunu tuttu ama olmadı, yine olduramadı. Bu sefer karşısında topu ondan daha çok seven 2 isim vardı. Nasıl olabilirdi ki? Zaten oyunu, pozisyonu ve karakteri gereği de oraya çok uymadı. New York’tan ayrılıp Oklahoma gibi bir şehre göçmekte zaten ancak bir hedef uğruna yapılabilirdi. Belki hayatında ikinci veya üçüncü kez o hedefe doğru koştu fakat yine olmadı. Belki gitmekte istemedi ama yönetim onunla yolları ayırıp 100 milyon $ üzerinde bir maaş boşluğuna sahip olmanın çekiciliğine karşı koyamadı.
Şimdi ne yapacağı ve kimi tercih edeceği her zamankinden daha fazla merak konusu. Umarım o yüzüğü kariyerinde sadece 1 kere bile olsa parmağına takabileceği bir organizasyonun 3 numara pozisyonundaki ilk tercihi olur ve bu sefer parayı dert etmez. Amerikalı siyahi bir basketbolcunun oğluna miras bırakacağı bir şampiyonluk yüzüğü olması bence ona milyon dolarlar bırakmasından daha değerli ve anlamlı. En doğru kararı vermen dileğiyle Melo…
