NBA’de sezonun açılış maçında şansız bir şekilde ağır bir sakatlık geçiren Celtics’in yeni transferi Gordon Hayward, kendi internet sitesinde sakatlık sürecinin başlangıcından itibaren yaşadığı herşeyi anlattığı bir yazı yayınladı. Arkanıza yaslanın ve o anları Gordon’ın kaleminden okuyun…
O seti çok kez oynadım.
Geçen sene Utah Jazz’da sürekli oynadığımız setlerimizden bir tanesiydi. Neredeyse her maç bir defa Joe Ingles’tan alley-oop pası alırdım. İki seçeneğimin olduğu bir setti: Arkadan kat edecektim ya da pin-down perdeden çıkacaktım.
Hatırladığım kadarıyla, Crowder’ın arkasına doğru koşu yaptım o sırada Kyrie pası yolladı. Zıplayarak topu yakalamaya çalıştığım sırada, LeBron diğer taraftan çıktı. Biri önüme biri arkama geçmiş oldu. Topu havada yakalamaya çalışıyorduk.
Daha önce havadayken bir anda dengemi kaybedip yere çok düştüm. Yere oldukça sert düştüğümde, fauller aldığım zamanlar da olmuştur ama genellikle ucuz kurtuldum ve ayağa kalkabildim.
Havadayken yine böyle bir şey olacağını düşünmüştüm. Düşerken kendi vücudunuzu ayarlayabiliyorsunuz.
Bu defa, ayağım altımda kaldı…
O an, kemiklerimin yerinden çıktığını anladım, fakat ilk düştüğüm an, o kadar da acı hissetmedim. Ayağımı gördüğümde, farklı bir yöne bakıyordu. İlk düşüncem, “Oh. Bu çok kötü. Burada yanlış bir şeyler var.” Bir anda panikledim ve hakeme bakıp, “Hey, şuna bak. Maçı durdur.” dedim. Bu sırada hala o kadar acı hissetmiyordum.
Daha sonra aniden, o acıyı hissettim.
Beynim o andan itibaren olayı yeni idrak etmişti ve çok büyük bir ağrı hissetmeye başlamıştım. Sağlık ekibi hemen yanıma geldi, ne kadar sürede geldiklerini tam hatırlamıyorum. Oturduğum yerde saçma sapan bir şekilde duran ayağıma bakıyordum. Sonsuz bir döngüde gibiydim. Cavaliers doktoru Dr.Rosneck, bana ayağımı yerine geri takmaları gerektiğini anlatıyordu.O sırada ayağıma dokunup bir şeyler yapmaya başladılar. Bir anda dayanılmaz bir acı oldu ve bu acı muhtemelen hayatımda hissettiğim en büyük acıydı.
Sağlık ekibi beni kaldırıp sedyeye yerleştirdi. Ayağım feci şekilde ağrıyordu. Çok farklı şeyler düşünmeye başlamıştım. LeBron’un o an yanıma geldiğini hatırlıyorum. Kyrie ve diğer takım arkadaşlarımın bir şeyler dediklerini hatırlıyorum. Koç ile konuştum. Hepsi bana iyi dileklerini söyleyip dua ediyorlardı. Her şey çok karışıktı. Duygulandım. her şeyin sonu gelmiş gibi hissettim. Çok çalışıp yeni bir takım gelmiş yeni sezona hazırdım ancak bu olanlar…
Bana ne olacak? Geri dönebilecek miyim? Tekrar oynayabilecek miyim? Herşey bitti mi? Kariyerimin sonu mu ?
Şimdi ne yapacağım?
TAM BİR ŞOK
O gecenin çok daha farklı olmasını umuyordum.
Sezonun açılış maçı. Herkes çok heyecanlı. Kyrie, Cleveland’a geri dönüyordu. Bazı insanlar onu yuhlarken, bazılarıysa alkışlıyordu. LeBron ve Cavs’a karşı rekabet hissi bu maçın değerini artıran etmendi. Yeni sezon için çok heyecanlıydım.
Ama şimdi, yazın başından beri hazırlandığımız maç yerine, salondaki antrenman odalarından birinde röntgen cihazına giriyordum. O an benle konuşan ilk kişi Isaiah Thomas oldu. Benden bile önce gelmiş olabilir. Benim için dua ediyordu. Orada beni bekliyordu. Isaiah’ın ne kadar özel bir insan olduğunu orada anladım.
Röntgen’den çıkarken doktorlar, “Ayağın kırıldı. Analiz edip, senin için ne yapılmasını gerektiğini çözeceğiz.” O an, takımla Boston’a dönmek, hastaneye gidip tüm kararları yarın vermek istiyordum.
Eşim Robyn aradığında onunla konuşamadım. Sonunda onla telefonda konuşma şansı buldum. ”Çok üzgünüm, keşke şu an yanında olsam. Senin acını hissediyorum. Ne istersin?Her şey çok güzel olacak, Tanrı’nın elbet bir planı var.” dedi.
Daha sonra, soyunma odasına götürdüler. Maçın bitimini beklemeye başladım.
Herkes beni teselli etmeye çalışıyordu. Gergindim ve düşündüğüm tek şey iyileşebilecek miyim? endişesiydi. Sihirli bir değneğin sakatlığımı geçirmesini hayal ediyordum.
Sürekli ayağımın o hali gözümün önüne geliyordu.
Her şeyin düzelmesinin imkanı yoktu.
Her şey düzelse bile, bu çok uzun zaman sürecekti.
Maçın ardından, ambulansla beni takım otobüsüne götürdüler. Ayağımı sabit kalması için sardılar. Ağrı kesici aldım ve Boston’da hastaneye kadar acılarım dinmişti.
Uçağa taşınmam kolay değildi. Beni taşımak için dört kişi lazımdı ve bunların arasında koç Brad Stevens’da vardı. Herkes yardım etmek istiyordu ama koç diğerlerinin önüne geçti.
Dönüş yolculuğunda, tüm takım arkadaşlarım yanıma gelip bana moral vermeye çalıştı. Henüz yeni bir takıma gelmiş olmama rağmen herkesin bana bu kadar ilgi göstermesi ve cesaretlendirmesi çok güzel bir duygu. Bunu asla unutmayacağım.
BOSTON’A DÖNÜŞ
Eşim Robyn beni havalimanında karşıladı ve bir başka araç ile ambulansın peşinden hastaneye geldi. Onu orada görmek iyi hissettirdi. Koç Stevens ve eşi Tracy ve asistan genel menajerimiz Mike Zarren’da hastaneye gelenler arasındaydı. Yarın başka bir maçımız vardı ve benim için yapacakları hiçbir şey yoktu fakat iyi hissetmem için 2-3 saat yanımda kaldılar. Herkes gidince eşim Robyn ve ben uyumaya çalıştık.
Saat 6 olduğunda, doktorlar geldi. Röntgen ve emar çekileceğini söylediler. Ayağımın 360 derece açılı halini görmek istiyorlardı. Diğer testlerin ardından ameliyat için düşünmeye başladık.
Ertesi gün çok yavaşça geçiyordu. Danny Ainge geldi ve bana ameliyatla ilgili bir kaç tavsiye verdi. Daha sonra, Koç Stevens geldi.
Ameliyat ile ilgili verilmesi gereken kararlar vardı. Karar verebilecek halde değildim, Herkesi dinleyip tamamen kafama yatanı seçecektim. Tek isteğim bir an önce ameliyat olup, iyileşmeye başlamaktı. 6:30’da ameliyat kararı aldık.
Ameliyattan önce, Heather Walker, TD Garden’daki açılış maçı için taraftarlara bir video çekmemizi önerdi. Bunun harika bir fikir olduğunu düşündüm ama bu sırada sakatlıktan beri hiç uyumadığımı farkettim. Son 24 saatte 3 saat falan uyuyabilmiştim. TD Garden’daki açılış maçında oynayamayacağımı kabullenememiştim. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ama yanımda olan bu kadar insan için teşekkür etmem gerektiğini biliyordum.
Doktorların ilk gözlemleri iyiydi. ”Eğer ağır bir sakatlık yaşayacaksan o bu olmalı.” dediler. Ameliyat iyi geçerse sorunsuz bir şekilde iyileşeceğimi söylediler.
Ameliyata gelecek olursak, üç bölümden oluşuyordu. İlki kemikleri düzeltmekti.En kolayı buydu. Diğeri yırttığım bağları düzeltmek.Bu da oldukça basitti. Üçüncü kısım ise bilinmeyen ve doktorları endişelendiren tek noktaydı.
Röntgenlerde kıkırdak hasarına sebep olabilecek buluntulardan şüphelendiler. eğer böyle bir şey olursa durum iyi değil dediler.
“Bu ne demek?” diye sordum.
Ayağımı açana kadar bilemeyeceklerini söylediler.
Doktorlar, “Seni ameliyata götürmek için hazırız” dedi. Sonunda ameliyat gerçekleşeceği için mutluydum. Her şeyin çok güzel gitmesi için dua ediyordum. Bu durumdan bir an önce kurtulmak istiyordum.
Ameliyat için hazırlayıp, uyuşturdular. Uyandığımda bitkindim. Ayağımın etrafına büyük bir şey sarılmıştı. Çok ağrıyordu. Ameliyattan çıktığımda sabahın beşiydi ve çok uykum vardı. Fakat hemşireyi çağırdım. “Ameliyat nasıl gitti? Ne söylediler? Biri bana ne olduğunu söyleyebilir mi?” diye sordum. O da,”Doktorlar yakında size her şeyi anlatacak. Başarılı bir ameliyat geçirdiniz. Biraz dinlenmelisiniz” dedi.
Bir kaç saat geçtikten sonra, doktorlar geldi. Ameliyat gerçekten iyi geçmişti. Röntgenlerdeki kıkırdağın sakatlıkla alakası yoktu ve endişe edilecek bir şey değildi.
Bunu duymak çok güzeldi.
EVE YERLEŞMEK
Hastaneden geldiğimizde kızlarım Bernie, Charlie ve eşim Robyn ile birlikte olabilmek için, salonun ortasına hasta yatağı koyduk.
Kızlarım hastaneden döndüğüm için çok mutluydu. Ama ayağımdaki şeyleri görünce kafaları karışmıştı. (Bernie 2, Charlie 1 yaşında.) İkisinin de sevdiği şey scooter’dı. Bebekleri ile oyuncaklarını koyduğu bebek arabası var. Benden de sepette onun köpeğiyle gezmemi istedi ki komik bir durumdu.
Bernie yara gördüğü zaman dikkatini çekerdi. Biz de ona bayacağımın büyük bir yara olduğunu söyledik. Bernie bacağımın yanına gelir, onu öper, sarılmaya çalışır ve daha iyi hissettirmek için çabalardı. Bernie yarası olduğunda biz de aynısını yapıyorduk.Bernie doktor gibi davranmayı seviyor.
Konu benim sakatlığıma gelecek olursa, Bernie şu anda çok mutlu.
Charlie ise aslında tam da ne olduğunu anlayamadı. Ablasını takip ediyor, ve ben scooterı kullanırken onu tutmamı istiyor.
ÇOK TEŞEKKÜRLER
Tedavi sürecim yeni başlamasına rağmen teşekkür etmem gereken çok fazla insan var.
Bunlardan ilki eşim Robyn. O an soyunma Cleveland’da soyunma odasında öylece otururken aklıma gelen şuydu: ” Robyn şimdi ne yapacak ? Kızlar yetmez gibi bir de bana bakması gerekecek”
Konuştuğumuz ilk dakikadan itibaren ” Beni düşünme. Sorun yok. ” diyordu. Sürekli yanımda. İlaçlarımın saatleri için bir listesi bile var. Ayrıca çok da cesaret veriyor: ” Bu durumdan çok daha. güçlü döneceğiz. Kıçını kaldır da çalışmaya başla. ”
Beni neşelendiriyor.
Bana inanılmaz derecede destek oluyor. Ona minnettarım.
Destek için herkese sonsuz teşekkürler.
Bir çok kişi mesaj gönderdi. Hepsini okuyabilmek için elimden geleni yaptım. Zor zamanımda yanında oldunuz.
Kabus gibi hissederken bu kadar insanın arkamda olduğunu bilmek çok güzel bir şey.
NBA ailesine çok teşekkür ederim. Böyle bir ailenin üyesi olmak harika.
Kısa bir süredir Boston’dayım. Red Sox ve Patriots oyuncularının video çekip benim formamı giymeleri çok güzel. Tüm Boston ailesine minnettarım. Celtic için sadece bir basket attım ama bu insanlar, tüm kariyerim boyunca Boston’daymışım gibi hissettirdi.
Odell Beckham J.R ve J.J Watt’da ben gibi ağır sakatlıklar geçirmişlerdi. Mesaj attıkları için teşekkürler. Onlar da aynı hissi yaşad. Paul George sakatlıktan hemen sonra beni aradı. Sakatlıktan önce de konuşuyorduk. Benimkine benzer bir sakatlık geçirdiğinde ben de onun yanındaydım. Geçtiğim süreci herkesten çok daha iyi biliyor. Beni hemen aradığı için ona minnettarım.
Kobe Bryant instagramdan paylaşım yaptıktan sonra bana mail attı. Onunla çalıştığımdan beri sırtımı dayadığım ve hep hayatımda daima yeri olan birisi. Aynı süreci geçirmiş birisi. Desteği beni çok mutlu etti. O mail çok anlamlıydı. Farklı sakatlık olsa da onun da geri dönüşü zor bir sakatlık süreci olmuştu.
Ve Utah Jazz. Bu yaz ayrılırken benim için çok zor oldu. Böyle bir organizasyonun bir parçası olduğum için gurur duyuyorum.
Barack Obama da bir mail yolladı. Bu büyük bir onur.
Ameliyatımı yapan Dr. McKeon, Dr. Schena, Dr. Porter ve Dr. Slovenkai’a özel teşekkür ediyorum. Her an yanımda oldular ve benim için çok çabaladılar.
Son olarak, Celtics. Sezonun geri kalanında sahada olamayacağımı bilmelerine rağmen eni takımın bir parçası gibi hissettirdiler. Celtics ailesi muhteşem.
Bunları kelimelerle anlatmak çok zor.
Geri Dönüş
Şimdi ne yapıyorum ?
Maçları izlemeye başladım. İlk başlarda zor geliyordu. Orada olamadığım için sinirleniyordum. Takımla birlikte olmak istiyordum. Mental olarak maçları izlemesi çok zordu ” Sahada takımla birlikte olamayacaktım” diye düşünüyorum.
Bu düşüncemi değiştirmem gerekiyordu. Elimden geldiğince onlara saha dışında yardım etmem gerekiyordu.
Genç ve heyecan dolu bir takım kimliğine sahibiz. Bazı genç oyuncuların beklenenden çok daha çabuk sürede olgunlaşması gerekiyor. Daha çok sorumluluk almak zorunda olacakları anlar olacak. Bu kariyerleri için oldukça iyi olacak. Umarım sezonu özel bir yerde bitiririz.
TD Garden parkelerine adım atmanın, maça çıkmanın hayalini kuruyorum. Bu biraz geç olacak. Yeni tanıdığım bir şehire kalpten bağlı olduğumu göstermek için sabırsızlanıyorum.
Her şey geri dönmek için.
Başlama zamanı.
